Paweł Biedrzycki „Vestige”

„Vestige” to opowieść o krajobrazie wewnętrznym – człowieka i natury. To próba symbolicznego przełożenia emocji na język krajobrazu. Poszukiwanie zbioru wspólnego na skrzyżowaniu tego, co wewnętrzne z tym, co zewnętrzne: zależności, napięć, sprzeczności.

Ubrane w wizualne metafory stany świadomości noszą w sobie potencjał zbliżenia człowieka do miejsca, z którego pochodzi, a na którego bliskość zbyt często pozostaje ślepy. Jest to jednocześnie osobista opowieść o nietrwałości i nieustającym poczuciu swoistej zadry; o tym, że niekiedy kolekcjonowanie pozostałości jest jedynym, co pozostaje.